Χριστος

σαν σημερα γεννηθηκες....ρε χρισταρα
οταν θα μεγαλωσεις αν θα μεγαλωσεις,
θα σε σταυρωσουν μολις αρχισεις να τους τη λες...
θα χεις παρεα...που εννοειται οτι, μολις τους "απειλησουν" την παρτη τους,
θα σε γραψουν στα αρχιδια τους...
και θα σε προδωσουν...
       .      .     .
αλλα στα φαγοποτια και στις ψυχεδελικες σας αναζητησεις θα ‘στε παρεα ρε...
εννοειτε οτι οι εξαιρέσεις υπαρχουν...
κριμα στη μανα και στον πατερα σου που θα σε κλαψουν αντι να κλαψεις εσυ για αυτους...
κριμα και στην κοπελια σου που θα της παρεις τη μιση της αγκαλια μακρια...
κριμα και σε κανενα κακομοιρακο σκυλο φιλο....
     
                               .
                                                             .
                                                                                                 .    

φοΥχο

Ολοι εμεις που βιαζομαστε να χτισουμε το αυριο
ενα χαμογελο με γευση σταχτης
μας χαριζω
ενα αδειο χρυσο κλουβι
με αερα δοξας γεμισμενο
ενα ατελειωτο φοβο
για να μας απαλυνω τον πονο απο το φοβο
μας χαριζω

Σσσσσσ.......

Όλοι καπου συναντιομαστε τελοσπαντων, ακομα και αν δεν ξεκινησαμε ποτε

-Με την ιδεολογια μου ελα να με σκεπασεις .
-Καταλαβετε το. Οτι εχω στο μυαλο μου μετραει... :-p
- Φωτια να καψω τον αστειο σεβασμο μας
-Λες και χα8ηκαν οι σκεψεις,
 φλυαρες και αυτες πανω σε χτυπους υπνου.
-Εχω μια λεξη γατζωμενη στο λευκο
 και το παπλωμα βαρυ
,στο δικο σου ονειρο ξυπναω
-τιποτα δεν είναι δικο μου εγω απλα το επεξεργαζομαι.
-Ανηκω καπου???
-Δως μου ενα ονομα για να καταλαβω πως αισθανομαι.
-Ωρες, ωρες, νιωθω οτι ειμαι αποροια των πραξεων σας.
-Η γλυκια πικρα της υπερβολης φαγουρα φερνει.
-Διαλεξε ρολο αν δεν εχουν διαλεξει ηδη για σενα
-ενα σημαδι για να σε θυμαμαι
-οσοι μ’αγαπησαν τους κοιταξα
οσοι με εφτυσαν τους γελασα και έτρεξα να μας κρυψω
-Αγριμια συναλαγειτε, εκτονωθειτε.
-Οχι ερωτας μονο παθος
Παθος για σενα,
το κτημα του μυαλου μου.
-Λες αν γκρεμισουμε τα ειδωλα να εχει μεινει τιποτα απο μεσα;
-Ολοι καπου συναντιομαστε
ακομα και αν δεν ξεκινησαμε ποτε
-ολοι καπου χρωσταμε...
κερναμε
-Εικονες του μυαλου
ας γινοτανε ολες τους χαρτι
πανω σε βρεγμενο χωμα
-Κι αν βγαλουν χερια και σ’αγγιξουν
-ονειρα γλυκα,
                                 ,
                                         ,

ΙΙ

Στο είπα και στο ξαναείπα... η αγάπη δε ζητάει ανταπόδωση. Και κοίτα, ή μάλλον μύρισε, που πάλι βρωμάω ΕΓΩ. Άσκημη μυρωδιά αλλά τόσο, μα τόσο εθιστική. Σ'αυτή μεγαλώνουμε, σ'αυτή πεθαίνουμε. Αλυσίδες και ασφάλεια παράλληλα, νίκες που ποτέ δεν είναι δικές μας, περιστροφές και κόντρα περιστροφές για να κερδίσουμε το εφήμερο, κι ας είναι το συνεχές μπροστά στη μούρη μας και τη χαρακώνει ασταμάτητα με την ανάσα του. Δε σε διαβάζω πια. Βαρέθηκα τα λόγια, κι ας μην πάνε για μένα. Βαρέθηκα τις βιτρίνες, κι ας βλέπω πια μέσα απ'αυτές. Βαρέθηκα τα ψέμματα, αληθινά ή όχι, κι ας μη με αγγίζουν πια. Αλλά ακόμα σ'αγαπώ. Χωρίς ανταπόδωση, χωρίς λύπη, χωρίς τύψεις. Σκέφτομαι πώς θα φερόμουν στη θέση σου και πάλι ΕΓΩ βρωμάω, που μπορώ τάχα μου να σε καταλάβω, σα να είσαι κτήμα δικό μου και χωράφι που αλωνίζω ελεύθερα, ένα μπαλόνι, ένα φάντασμα. Μεγάλο το χωράφι, πολύς κόσμος μέσα, πάντα όμως κοίταγα τον ουρανό, ζητούσα να πετάξω κι ας το είχατε τόσο καλά περιφράξει. Πάντα με έκρυβες καλά, πάντα κρυβόσουνα κι εσύ ακόμα καλύτερα. Κούρνιαζα κι απλά περίμενα να βρέξει. Η βροχή παρέμεινε ψιχάλες. Στο είχα πει απ'την αρχή μάτια μου, τα φτερά που σου βρήκα ήταν κέρινα, φάντασμα ήμουνα, και δε μπόρεσα να φτιάξω καλύτερα. Αν επιτέλους ζήλεψαν κι άρχισαν να φυτρώνουν τα δικά σου, ελπίζω να αντέξουν να σε πάνε πολύ μακριά, μέχρι τα παραμύθια. Κι αν με θυμηθείς τότε, στείλε κι ένα κατα 'δω, ναι;

μ'ακους ε??μάλλον με βλέπεις?εεεεε?

τα ξέρω όλα, ζήτω η αγάμητη δόξα,οοοοοοοοοοοοο

gimme a name to see how I feel

and don’t forget to buy me new clothes

this is a lovely world

the reason I live
is the reason you live

so, let's stop to take off our souls

this is a shit world

...

Σκότωσε το φίλο σου να σου πω ποιά είσαι
θεριέψανε τα ψέμματα στον κήπο
βρες κάποιον να τα κλαδέψει, εγώ βαριέμαι
ξεχειλώνω το αυτί μου κι ακούω:
μουρμουράς τις ανάσες των εραστών σου
βλαμμένη μελωδία
απ'το να είμαι ανάμνηση
καλύτερα να μην είμαι καθόλου.

Balada para un loco

Uno ballono rojo video extraordinario



(Οι ταινίες που χρησιμοποιήθηκαν είναι του Thomas Edison)

Η αγάπη

Η αγαπη σου ξενοκοιμαται σε ψευτικη αγκαλια
κι ειναι ακατορθωτο το αγγιγμα της
μολις τη βρεις τρεχεις να την πιεις
και ξαφνου σκοντάφτεις στα ονειρα σου
σαν τριανταφυλλο χλωμο
που κολυμπαει σε στραγγισμενο ουρανο
για να βρει το αρωμα του
κι εχει παψει πια ν'αγωνια
αν καποτε το χρωμα ηταν δικο του

(Ξύπνιος)

Μαυρο

Σε σκότωσα και σκότωσα και τον εαυτό μου μαζί. Φυσικό σχεδόν. Καταλάβαινες και δεν καταλάβαινα, καταλάβαινες και δεν καταλάβαινα, καταλάβαινες και δεν καταλάβαινα. Βρωμιά. Αηδία. Που είμαι; Δεν ξέρω. Δάκρυ. Δάκρυ. Που είσαι; Που ήμασταν; Γιατί γράφω; Γιατί γράφω; Κοίταξε το χέρι μου... όχι, το λαιμό μου... καρφί.. κι άλλο. Θέλω να σου τραγουδήσω. Πνίγομαι. Θέλω να σε δω να χορεύεις. Σκόνταψα. Γη. Άνοιξε. Μη με καταπιείς βρωμάω. Μη με καταπιείς βρωμάω. Με φτύνει. Ευχαριστώ. Τίποτα. Κενό κι εσύ κι εγώ, κενό κι εσύ κι εγώ. Πόσο καιρό είχαμε να γελάσουμε; Στη Βενεζουέλα γελάνε. Γελάνε; Ήμασταν ένα και μας έκοψα. Ήμουν εγώ και με σκότωσα ήμουν εσύ και δεν το ένιωσα. Τι έχω γίνει; Φοβάμαι. Τι έχω γίνει; Φοβάμαι. Δε θέλω. Θέλω σκάλες και ουρανό. Θέλω να γελάμε. Δε μπορούμε πια. Δε μπορούμε πια. Είμαστε πιο πάνω. Είμαστε πιο πάνω.

I hurt myself today to see if I still feel
to see if I still feel
to see if I still feel
to see if I still feel

Καλοκαιρινο

Ρε πούστη δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι... βαρέθηκα ρε!!!! Θα πάω να καβατζώσω ένα σπιτάκι στη Γαύδο, θα σκαρώσω κι ένα καφενείο, και θ'αράζω εκεί και θα με νοιάζει μόνο μην παραψηθεί ο καφές... και θα φυτέψω κι ένα κηπάκι με αγγουροντομάτες και θα πάρω και μια κατσίκα να μου κατεβάζει γάλα και στον πούτσο μου τα κομπιούτερ κι οι τεχνολογίες κι οι άλλες μαλακίες... και στον πούτσο μου κι οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς ποτέ μου δεν τους κατάλαβα, και στον πούτσο μου κι η κοινωνικότητα και στον πούτσο μου κι οι αλήθειες και τα ψέμματα και όλα... ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΜΟΥ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!! Εγώ, τ'αστέρια κι η θλίψη μου. Εγώ, τ'αστέρια, κι η χαρά μου...

;

?

ειμαστε στο τελος ;
μηπως ειμαστε στην αρχη ;
και αν δεν υπαρχει η αρχη ;
Θα κρυφτει το τελος ;
εμεις παντως ειμαστε η αρχη και το τελος
και στο τελος ποιος θα μεινει ;
Λες να κρυφτει και αυτος ;
εξελιξη, ευτυχια, δυστυχια,
τελος
(δυστυχια,ευτυχια,εξελιξη)

start--->

-Η πραγματικη αισθηση της σκλαβιας μας δινει το περιθωριο να νιωσουμε ελευθεροι.
Ολα εχουν προκαθοριστει. Με αρχη τη γεννηση και τελος το θανατο. Το ασημαντο εγινε μικρο, το μικρο μεγαλο και το μεγαλο ασημαντo.

-Θα ‘θελα να ‘μουν πλουσιος στο μυαλο
Η "κλεψια" να μη με νοιαζει
Γιατι οτι εχουμε βαθια μες’την καρδια μας
Κανεις δεν μπορει να το κλεψει
Θα’θελα να’μουν πλουσιος στο μυαλο
Η "κλεψια" να μη με νοιαζει
Γιατι οτι αγαπαμε και ποναμε
ολα δικα μας ειναι
-στο δικό σου ονειρο ξυπναω
τιποτα δεν ειναι δικο μου
εγω απλα το επεξεργαζομαι
-Εγω, ο εαυτος μου και οι αλλοι.
Μια αρρωστημενη κατασταση που μας οδηγει ολο πιο βαθια μέσα στον οχετο των μεταλλαγμενων ονειρων μας.
Χανομαστε μεσα στην υποτιθεμενη, δοξασμενη και υπερβολικη διαφορετικοτητά μας.
- Όσο θα επιβιωνουμε τοσο οι ισορροπιες της ζωης μας θα μεταμορφωνονται σε ολοενα περισσοτερες μορφες τυρρανιας
και οταν θα αρχισουμε να ζουμε
τοτε και παλι θα αλλαξουν μορφη οι ισορροπιες της ζωης μας
ομως τοτε θα μπορουμε τουλαχιστον να ελπιζουμε σε ενα καλυτερο αύριο

Ματια

Να μας συγχωρείτε, αλλά το πόστ αυτό λογοκρίθηκε, τα μάτια μου ξεριζώθηκαν, κουτούλησαν και έσκασαν... συγγνώμη που σβήστηκαν τα κόμμεντς, κατά λάθος...

Σύντομο Βιογραφικό (2)

Όταν ήμουν μικρός και έκανα κάποια μεγάλη, επικίνδυνη σκανταλιά (όπως ας πούμε όταν προσπάθησα να φάω Tide ή όταν κόντεψα να πέσω από το μπαλκόνι στον 4ο όροφο), η μαμά μου, άνθρωπος γλυκύτατος και υπομονετικός, ανέβαζε τον τόνο της φωνής της και με μάλωνε σχεδόν απροσδόκητα. Θυμός, αγάπη, αγωνία, άγχος, απογοήτευση, όλα συρρικνώνονταν στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που αφηνόμουν ν'ακούσω τον τόνο αυτό. Γιατί, με το που το έπαιρνα χαμπάρι, άρχιζα να τρέχω αλλόφρωνας μες το σπίτι, κλαίγοντας και φωνάζοντας "Η μαμά μ'έδειρε". Είναι λίγο αστείο, όπως κάθε τι αθώα παιδικό, αλλά είναι και πέρα για πέρα αληθινό. Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο περιστατικό που να με περιγράφει καλύτερα, κι ακόμα και τώρα, όταν ακούω τέτοιους τόνους φωνής, πονάω, πονάω πολύ, και όσο κι αν έχω μάθει ν'αντέχω, κάποια στιγμή γίνεται αβάσταχτο. Δε θέλω να σας πληγώνω, αλλά δεν αντέχω άλλο να πληγώνομαι κι εγώ. Απλά κουράστηκα.

Παρωχημένο: Η ζωή είναι δρόμος.

Καλύτερα: Η ζωή είναι ένα τεράστιο ολόκλειστο σπίτι, με παράθυρα αραιά και που για να παίρνει κανείς γρήγορες, κοφτές ανάσες.

Δεν ξέρω πως κινούνται οι άλλοι μέσα σ'αυτό το σπίτι (άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις ποτέ κάποιον για παραπάνω από λίγες στιγμές), αλλά βλέπω τον εαυτό μου να κινείται μ'ένα μάλλον ανορθόδοξο τρόπο: τροχάδην και μετά στάση. Για τσιγάρο, για χάζι, για ξεκούραση, και μετά πάλι τροχάδην και μερικές φορές σπριντ ώσπου να μου βγει η ανάσα και να μου κοπούν τα πόδια, και μετά πάλι στάση. Όπου μ'αρέσει, όπου τύχει, σ'όποιο δωμάτιο μπορεί να γίνει βιώσιμο με ένα χέρι βαψιματάκι, σ'όποιο είναι τόσο σκοτεινό που με κάνει και φοβάμαι, σ'όποιο είναι τόσο καθαρό που τρέμω μην το λερώσω (και τελικά πάντα το κάνω), σ'όποιο είναι τόσο κρύο που αγκαλιάζω τον εαυτό μου τουρτουρίζοντας και σ'όποιο είναι τόσο ζεστό που γδύνομαι τις μάσκες μου περιμένοντας κάποιον να'ρθει, αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Σε τούτο'δω έχω σταματήσει πολύ καιρό. Είναι όμορφη η φωτιά που ανάψαμε, και δε με νοιάζει πια που έδωσα το δεξί μου μάτι για προσάναμμα. Αλλά αυτός ο τσιγαρόβηχας έχει αρχίσει να με πνίγει. Καιρός μου να τρέξω πάλι.

ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΪ-ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΠ!!!!!!!!

Σύντομο Βιογραφικό

Γεννήθηκα γύρω στις 9 του Ιούνη του 1980 στο όμορφο παραθαλάσσιο Ηράκλειο της Κρήτης. Υπήρξα αριστούχος στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο - δημοτικό "Ο Κοραής", επίδοση η οποία συνεχίστηκε αδιαλείπτως καθ'όλη τη διάρκεια του γυμνασίου και του Λυκείου, ενώ παράλληλα, στα ίδια χρόνια, έκανα τα πρώτα μου βήματα στη μουσική, τον αθλητισμό και το κλασικό μπαλέτο. Έπειτα από την, σχεδόν αναμενόμενη, άριστη επίδοσή μου στις πανελλήνιες εξετάσεις, πέρασα στο τμήμα κλασικής φιλολογίας το οποίο, χάρις στην εξαιρετική μου οξυδέρκεια και εξυπνάδα, τελείωσα στα 4.5 χρόνια, αν και δεν παρέλειψα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου να τελειοποιήσω τις γνώσεις μου στα ισπανικά και τα ρώσικα. Έπειτα υπηρέτησα το στρατιωτικό μου στην ταραγμένη Κύπρο, ενώ παράλληλα ολοκλήρωνα τις αιτήσεις μου για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Harvard, "Συμβολισμός, γλωσσολογία και κοινωνία".

Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω το διδακτορικό μου πάνω στο ίδιο περίπου θέμα, έχω λάβει το δίπλωμα της κλασικής κιθάρας, και στον ελεύθερο χρόνο μου παίζω μουσική με το τοπικό ποπ/ροκ σχήμα "Κόκκινο Μπαλόνι". Έχω πάρα πολλούς καλούς φίλους, δεν πίνω, δεν καπνίζω, είμαι αρραβωνιασμένος με μια καλή κοπέλα, πολιτικοποιούμαι στην τοπική νεολαία του Πα.Σο.Κ., ενώ πρόσφατα έλαβα και το χρίσμα του υποψηφίου δημοτικού συμβούλου με την ίδια παράταξη.

Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάθε ζήλεια ευπρόσδεκτη.

Καληνύχτα.

Δρόμοι

Χαζεύω τον ατελείωτα μονότονο πεζόδρομο απ'το μπαλκόνι μου... τέτοια ώρα, απόλυτη σχεδόν ηρεμία, καθησυχαστική... μια παρέα αγοριών περνάει φωνάζοντας και γελώντας δυνατά... ροκοκατάσταση η μπλούζα και το μαλλί του ενός, απροσδιόριστη των άλλων (Θυμάσαι, κάποτε ήσουν έτσι κι εσύ, πλάκα δεν είχε; Πόσο διαφορετικός είσαι τώρα; Πόσο και πόσο πονάει;)... δυο κορίτσια με κυριλέ ντύσιμο περνάνε δίπλα τους... "Θα με κεράσεις ένα ποτό;" η ατάκα του πρώτου αγοριού.. καμιά σημασία απ'τα κορίτσια... "Θα με κεράσεις ένα γαμήσι;" η ατάκα του δεύτερου... και πάλι καμιά σημασία... (Τις χαζεύω να απομακρύνονται σίγουρος πως λίγα μέτρα πιο κάτω θα χαζογελάσουν κολακευμένες)... μουτζώνουν τον πρώτο που είπε τη φλώρικη ατάκα... "Ε και τι να έλεγα ρε μαλάκες;" σχεδόν απολογείται...(Θυμάσαι, κάποτε ήσουν κάπως έτσι κι εσύ, πλάκα δεν είχε; Πόσο διαφορετικός είσαι τώρα; Πόσο και πόσο πονάει;)... προτού οι φωνές τους σβήσουν στο βάθος έρχεται μια δεύτερη παρέα, γυναίκες αυτή τη φορά... λίγο σοβαρές αλλά και λίγο λάιτ, στα πρότυπα της εποχής (Κι εσύ ρε μαλάκα τι είσαι, απ'έξω;)... η μία κρατάει τηλεοπτικό ένθετο εφημερίδας... σταματούν κάτω απ'το καινούριο κτίριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης... αρχίζουν εικασίες για το τι μπορεί να έχει μεταφερθεί εκεί μέσα... μιλάνε για λίγα λεπτά, καταλαβαίνουν ότι καμιά τους δεν έχει ιδέα, το γυρνάνε στην πλάκα κι απομακρύνονται κι αυτές, ενόσω η μία μαζεύει το έντυπο που της έπεσε στο πλακόστρωτο... (Θα σας πω εγώ τι έχει σίγουρα: μια μεγάλη τηλεόραση με νόβα στο γραφείο του τελευταίου ορόφου που παίζει συνέχεια τσόντες)... διάλειμμα για μπύρα... αναρωτιέμαι πως σκατά γίνεται να είναι οι άνθρωποι τόσο όμορφοι μέσα στην απερίγραπτη ασκήμια τους (μου)...παύση μεγάλη στον πεζόδρομο....μόνο μια γάτα κυνηγάει κάτι που μάλλον είναι κατσαρίδα, αλλά αυτή δεν ακούγεται έτσι κι αλλιώς... παράξενα ζώα οι γάτες (παράξενα ζώα και τα μπαλόνια)...πολλή ησυχία... σχεδόν τρομακτική για το κέντρο της πόλης... επιτέλους μηχανάκι... δυο κορίτσια πάνω, αλαφροντυμένα, σα να γύρισαν μόλις απ'την παραλία... (Μπορεί και να γύρισαν, ζηλεύω μες τη μυθοποιημένη κλεισούρα μου)... ξαφνικά θόρυβος πολύς, άσκημος... μια παρέα πιτσιρικάδων έχει κάτσει σ'ένα παγκάκι και ακούει σκυλολαϊκά απ'το ηχείο του κινητού (Θυμάσαι, κάποτε δε θα χαλιόσουν κι εσύ, πλάκα δεν είχε; Πόσο διαφορετικός είσαι τώρα; Πόσο και πόσο πονάει;)... είναι και κοπέλες αλλά αυτές δε φαίνονται... κάποιες στιγμές γελάνε όλοι δυνατά σκεπάζοντας με ομορφιά τον απαίσιο ήχο... ένα αγόρι κι ένα κορίτσι αρχίζουν να τσακώνονται (φοβάμαι)... για το που γυρίστηκε ένα βιντεοκλιπ ή κάτι τέτοιο... ατελείωτος μου φαίνεται ο καβγάς, ατελείωτα και τα εγώ τους (Θυμάσαι, κάποτε ήσουνα κι εσύ κάπως έτσι, πλάκα δεν είχε; Πόσο διαφορετικός είσαι τώρα; Πόσο και πόσο πονάει;)... το αγόρι μιλάει κάπως ανάλαφρα... (στο σχολείο μπορεί και να τον κράζαμε, πόσο αρχίδια ήμασταν, πόσο παιδιά ήμασταν)... σταματάνε... κάτι ψάχνουν στα κινητά τους... σιωπή, κανείς δε μιλάει (μου'ρχεται να φωνάξω)... ξαναρχίζουν, αλλά οι φωνές τους είναι διαφορετικές... γλυκές, γεμάτες αμήχανη, ανομολόγητη αγάπη... θυμάσαι; Κάποτε ήμασταν κάπως έτσι κι εμείς. Τώρα απλώς πονάει.

Δρομος βρεθηκε ξεπουλημενος στου μυθου τα χνωτα.

-Στα ψαθινα μονοπατια που καποτε ειχα ονειρευτει

σ’αυτα σημερα βαδιζω
εικονες της T.V, εικονες του live show της ζωης
-Αγοραζω ψευδαισθησεις και δημιουργω την προσωπικοτητα μου
-Ολο τον κοσμο κρυβεις μεσα σου
4 διαφορετικοι κοσμοι
4 διαφορετικα ψεμματα
και οποιον και να ρωτησεις το γιατι
ετσι είναι η ζωη θα σου απαντησει
-Κοιμαμαι...
Στα ονειρα η ζωη μου γινεται κομικ
-Γελοιοι ειμασταν και ειμαστε
-Καλημερα κυριε Χ
-Παραισθηση στην αισθηση πιο μεγαλο το κενο
-Γαμιεσαι και η ζωη συνεχιζεται
τοσο ομορφα, τοσο ωραια σαν να μην υπηρξες ποτε
-ΕΜΠΡΟΣ ΖΗΣΕ ή μαλλον καλυτερα, επιβιωσε ...
-Εμπρος, παραδεχτειτε το.
Ολοι θελουμε αιμα,
 χαρτινοι ονειρευομαστε
-Να πραγματοποιησουμε το αδυνατο.................................
και όλα εκεινα που ειναι διπλα μας και μας αναζητανε
ας τα αφησουμε να σερνονται πλαι μας ξερα
γιατι εμεις ειμαστε επαγγελματιες ιδεολογοι...   :-p
-Δρομος βρεθηκε ξεπουλημενος στου μυθου τα χνωτα...

Άτιτλο γιατί βαρέθηκα...

να

Θελω να ζωγραφισω σπιτια

Να μεινουν εκεινα στο χαρτι

Και ‘γω να’μαι απ΄εξω.

Θελω να μεινω στο δρομο αποψε

να κοιμηθω αγκαλια με τη νυχτα

Να ονειρευτω οτι ειμαι το απειρο

Καθρέφτες

Ένα περίγραμμα προσώπου
λαβύρινθος αέναος γι'αυτά που θέλαμε να ζήσουμε
φαντασιώσεις που μας δένουν
ίσως με το τίποτα
ίσως με το αύριο
φαντάσματα του παρελθόντος!
Που μας κυνηγούν με τα αηδιαστικά τους πρόσωπα
στραμμένα στο άπειρο
ίσως επειδή νομίζουν ότι μας απέμεινε και κάτι άλλο
εκτός από εκείνο το περίγραμμα του γυναικείου προσώπου.

Μοναξιά

Σκέψη Φυγή Άδειο Ομορφιά Φόβος Απόσταση Ψέμμα Αλήθεια Χρώμα Καφές Τιβι Σκοτάδι Ταξίδι Ξενοδοχείο Παράξενο Κουδούνι Πάπλωμα Βόλτα Χάδι Σκαλιά Αγκαλιά Μπύρα Τσιγάρο Φιλί Έρωτας Αγάπη Πίτσα Στούντιο Τραγούδι Γεμιστά Παράθυρο Χρόνος Λόφος Τσίπουρο Παλάμη Διακόπτης Θλίψη Αναπτήρας Μπαλκόνι Κλάμμα Τασάκι Σεξ Καναπές Κουτί Πρόσωπο Ιδρώτας Κούραση Κουβέντα Ταξί Άγχος Καπνός Λύπη Τρένο*2 Τηλέφωνο Μπαταρία Μεθύσι Μεσαίωνας Τοστ Μήνυμα Αηδία Νερό Μουσική Παγωτό Ζάπινγκ Φράουλες Φόρουμ Μπαρ Αναμονή Σκουλαρίκια Ντουζ Γέλια Λεωφορείο Ομορφιά Αγάπη Αγάπη Αγάπη Αγάπη Αγάπη Μοναξιά.

Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ αλλά οι λέξεις δεν μπαίνουν στη σωστή σειρά.
Τις ευχαριστώ γι'αυτό.
Τι άλλο θα έβρισκα να κάνω μόνος;

Έκλειψη

Σ'αγαπώ και είναι το μόνο πράγμα που δεν έιναι όνειρο
Όταν το όνειρο γκρεμίζεται, εσύ βρίσκεσαι μπροστά μου
γυμνή. Φώς

London calling

-ειναι νυχτα και η ασχημια τους κοιμαται  
και τα φωτα τους
τοσο ησυχα, ομορφα, μοναχα.

-Στο ενα και στο απειρο
μην τους βαλεις κεφαλαια
γιατί θα χάσεις λεν,
το μέτρημα

-underground
εδω που βασιλευει ο θρυλος των νεκρων
,εδω μαζευονται ολων των ειδων τα συναισθηματα
 και τα χρωματα ειναι ελευθερα στην αρενα για να τρεξουν

-βουταω το σωμα μου στη μελανη
 και μετα ζωγραφιζω

-παλια οι στιγμες ερχοταν ολες μαζι,
παρεα,
τωρα ερχονται, συνηθως μια, μια καθε φορα
-σσσσσ...
θα σε ακουσουν

-αθανασια,
ανασταση,
εξελιξη θα το λεγα,
εκει που ο καλυτερος και ο χειροτερος γίνονται αερας
και τρεμοπαιζουνε τα απόλυτα κεριά

-στην αρχη τα φυλλα ειναι ξενα,
 μετα αρχιζουν να επαναλαμβανονται


-οταν ο ερωτας μπλεκει με το ψεμα
σκονταφτει και γινεται διαολος
τωρα, ποια είναι η αληθεια
και που ειναι το ψεμα
αυτα δεν χωρισαν ποτες
γιατι υπαρχει αγαπη
αυτα δεν χωρισαν ποτες
γιατι εσυ...

Νύχτες

Παράξενη νύχτα.... γρήγορη, αγχωτική, δύσκολη, με φόβους, ανασφάλειες, τόσο όμορφη, τόσο σύντομη... να ξανάρθεις, σταμάτα να ρωτάς... φράουλες νόστιμες όσο η ψυχή που οδηγεί το χέρι που τις φέρνει στο στόμα... γέλια, ανάσες, γέλια και πάλι ανάσες... που είναι το τσίπουρο; Μην κλαις, εδώ είμαι, και μη φοβάσαι... κυρίως μη φοβάσαι... ξαναέλα, μη ρωτάς... δεν ήταν χλιαρά... είναι απαίσιο το φως της τηλεόρασης αλλά σε βλέπω... είσαι όμορφη... άκου, κουρδίζει τελικά... κι εμείς σιγά σιγά κουρδίζουμε... αν προλάβαινα θα στο τραγουδούσα κι άλλο, δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατό, όσες φορές θέλεις... και βέβαια να ξανάρθεις, μη λες βλακείες... φέρε και μπύρες να τις αφήσουμε να ζεσταθούν και κάτι να φάω, ό,τι να'ναι, μόνο μην αργήσεις... σήμερα ήρθες πιο νωρίς, ωραία είναι... άναψε το κεράκι... ματιές φευγαλέες... κι άλλη αμηχανία, κι άλλες βλακείες... γελάμε αγκαλιά... μην κλαις είπα, μην κλαις, κοιμήσου λίγο να ξεκουραστείς... δίπλα σου είμαι... για πάντα... πάρε τηλέφωνο... έλα είπα, σταμάτα να με ρωτάς... φοβάμαι, δε θέλω να πονάς... τι να κάνω; Kοίτα με λίγο στα μάτια... πιο πολλή ώρα, δε φτάνει, πότε θα φτάνει άραγε; Ξάπλωσε πάνω μου, είναι ζεστά... σ'αγαπάω, καληνύχτα... πότε πέρασε;... έρχεσαι χωρίς να με ρωτήσεις... σήμερα τραγουδάς εσύ πιο πολύ... Milonga del Angel, δάχτυλα που χορεύουν, σώματα ακίνητα που χόρευαν πριν λίγο.... αναμονή. Βόλτα. Αποχωρισμός. Ξαναέλα, σε παρακαλώ. Χωρίς να ρωτήσεις...

Αλήθεια, ο Χριστός γιατι σταυρώθηκε μόνο μια φορά ;...:-p

Πολλες ερωτησεις
,ο χρονος ο θεος
,φαυλος ο ρυθμος,
σταυρωση...
Ο θανατος δεν συγκινει κανενα τελικα παρα μονο το δικο μας...
Ξερεις τι σημαινει σταυρωση
εσυ που την πιστευεις, εσυ που την προσκυνας;
Σταυρωση σημαινει δεν υπαρχω μωρο μου
υπαρχεις μονο εσυ
και αυτο μου φτανει...

Συνειδητοποίηση

Άλλοι το λένε φόβο... εγώ το λέω προσωπικότητα.
Καλώς ήρθες.

Πιθανοτητα

Μια πιθανότητα γαντζώνεται πάνω σ'ένα όνειρο. Μια πιθανότητα μικρή είναι, καμαρώστε την πώς μεγαλώνει τρώγωντας την αδυναμία μας! Καλή σου όρεξη μικρή μου, φάε απ'τους φόβους μας, βάλε γαρνιτούρα την αγάπη των άλλων, και όταν με το καλό θεριέψεις θα σε κεράσουμε δάκρυα και θάνατο, άλλο όνειρο δε θα βρεις να γαντζωθείς, γιατί κι εμείς δε θα μπορούμε να αποκτήσουμε, έλα, γαντζώσου στις καρδιές μας να ξεκουραστείς....σε περιμένω, μην αργείς, να, τα κρατάω τα δάκρυα μου, στριμώχνονται να βγουν και δεν τ'αφήνω, θέλω να βλέπω την οθόνη μου για να γράφω, κι άμα μου ξεφύγει και κανένα μην ανησυχείς, όσο μεγαλώνεις θα'ρχονται περισσότερα, γι'αυτό υπάρχεις και γι'αυτό σε μισώ αλλά μόνος μου δεν μπορώ να σε νικήσω...

Όταν στενοχωριέμαι αλλάζω συνέχεια προσωπικότητες, εγώ που έχω τόσες αλλά καμμία δε μπορώ να κρατήσω γιατί καμμία τους δεν αγαπώ. Έχω και δεν έχω ζωή, έχω και δεν έχω χαρά, έχω και δεν έχω δυστυχία, έχω και δεν έχω μυαλό, έχω και δεν έχω μουσική, έχω και δεν έχω ελπίδα. Έρχονται και ξαναχάνονται χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί. Κι αναρωτιέμαι πότε για τελευταία φορά θα τ'αποκτήσω, κι αν τα σκοτώνω μόνος μου, αν αυτά δε μ'αντέχουν ή αν τα σκοτώνουν οι άλλοι. Εύκολο αυτό, θα ρίξω ευθύνες στους άλλους, γι'αυτά που φοβήθηκα να αποφασίσω και γι'αυτά που φοβήθηκα ν' αντιμετωπίσω. Η αλήθεια καθρεφτίζεται στους άλλους, προσμένω αυτό το τέλος που θα'ρθει χωρίς να έχει υπάρξει αρχή, δε μ'αρέσει αλλά δεν έχω τη δύναμη να το ξεχάσω. Συμβιβασμοί επί συμβιβασμών και κατεστραμμένα οράματα επί κατεστραμμένων οραμάτων, να τι είμαι στην πραγματικότητα. Κι εδώ βρέχει συνέχεια, βρέχει σιωπή....

Ίσως να είναι η τελευταία φορά που ονειρεύομαι.

-Αλλιώς δε θ'άντεχε κανένας μας-

Όσοι δε μ'αγαπάτε μην το κάνετε.
Όσοι μ'αγαπάτε να με συγχωρείτε γι'αυτό.

Οδυσσέας

Στην αυλή του εγώ πολλά εμείς γυρεύω

-Δρομος βρεθηκε ξεπουλημενος στου μυθου τα χνωτα.
-Το παρελθον μου με τρεφει,μου δινει ζωη, με κλεβει.
-Που πηγαν όλοι ; Που ειμαι εγω…Αυτα που ειχα να θυμαμαι τα εβγαλα πολλα. Ζητησα αγκαλια μεγαλη και εμεινα με τη φουρια του ληστη, γιατι για τα ευχαριστω μου ζηταω επιστροφη.
-Ειμαι χαρουμενος γιατι ειμαι ο εαυτος μου. Ειμαι λυπημενος γιατι ειμαι ο εαυτος μου, αλλα ο εαυτος μου δεν ειμαι.Φουσκωνω μες το τιποτα και τα παντα. Απο ποια ματια θα κρατηθω σε ποια λεξη πανω θα βουλιαξω; Δωσμου ενα ονομα για να καταλαβω πως αισθανομαι.
-Μια ανικανοποιητη χαρα, μια ανικανοποιητη λυπη, οταν βρισκομαι μαζι σας, οι ωρες, κουφιες στριμωχνονται μεσ’ την ψυχη μου. Ανασφαλεια μου! Σειρα μου να σ’αγγιξω. Ειναι καιρος η παρορμητικοτητα μου να παψει να ζηλευει. Μου λειπουν ολοι και τα παντα.
-Πνιγομαι απο τον ιδιο μου τον εαυτο.Πνιγομαι από τους ανθρωπους που αγαπω. Μα για τον καθενα μας, κρυβω ένα μικρο, μεγαλο μυστικο.
αντε καληνυχτα

Παράκληση

Από σήμερα κοιμάται πάνω στ'αγκάθια και τη λάσπη.
Μην την ξυπνήσετε.
Της χρειάζεται να ξεκουραστεί.

Καλως ηρθατε και στο επανιδειν

Η άνοιξη καταφτάνει. Τουλάχιστον αυτή η διεστραμμένη εκδοχή της των τελευταίων χρόνων, δηλαδή ένα καλοκαίρι όπου η θάλασσα είναι ακόμα κρύα, ο κόσμος δεν έχει διακοπές, και το βράδυ μπορεί και να χρειαστεί και κανένα μπουφανάκι. Δεν έχει σημασία, άνοιξη είναι, ακόμα και μεταλλαγμένη. Ο άνθρωποι λοιπόν προσπαθούν απεγνωσμένα ν'αλλάξουν πρόσωπο, το βλέπεις σε κάθε τους κίνηση, στο δρόμο, στις συζητήσεις, στη διασκέδαση... Να μπορέσουν να ερωτευτούν, να ανοιχτούν, να χαμογελάσουν. Γέλια, αστεία και παιχνίδια, μια ρουτίνα που για λίγο αποκτά ενδιαφέρον, διάθεση για αναζήτηση και αγάπη, αεράτα ρούχα, αεράτες καρδιές, μέχρι μετά από λίγο να συνηθίσουν όλοι και να επιστρέψουν στη μιζέρια τους...

Εμένα πάλι στ'αρχίδια μου, άλλωστε πάντα προτιμούσα τη βροχή.

Το ψέμμα

Αυτό το ψέμμα που το χτίσαμε μαζί
έβγαλε μάτια και γυρεύει τη σκιά του
κι όλα τα όνειρα που τα'χεις ξαναπεί
θα τα ραντίζει με τη γλύκα του θανάτου

Με γειες

Αφήστε τον ήσυχο, μπανιστηρτζίδες!!!!

Μια φορά στα τόσα χρόνια μπαίνει κι αυτός πίσω απ'το παραβάν κι αλλάζει κουστούμι, και όλοι καμαρωτοί, με τα εργαλεία που σας προστατεύουν απ'την ομορφιά του στα χέρια, κοιτάτε να δείτε τι; Δεν τον βλέπετε που ντρέπεται; Άμυνα άλλη ο καημένος δεν έχει απ'το να σας κάψει τα μάτια, κι αυτό το ξεπεράσατε- νομίζετε. Έτσι όμως που τον αναγκάζετε ν'αλλάζει βιαστικά, όλο και κάποιο κουμπί στραβοκουμπώνει, κι όλο το ζώσιμο του ξεφεύγει- κι ας τον βοηθάει η καλή σελήνη... Κοιτάχτε ρε μαλάκες επιτέλους στο πάτωμα, όπως έκαναν οι αρχαίοι λαοί, μήπως κι αυτή τη φορά ξεαγχωθεί, του πετύχει το ντύσιμο, και ξημερώσει μια καλύτερη μέρα...

Επετειακόν

Η παρέλαση αρχίζει... Τα μπαλκόνια και οι δρόμοι γεμίζουν πλαστικές γαλανόλευκες και οι καρδιές των ανθρώπων πραγματικές αστερόεσσες. Οι μπάτσοι κατακλύζουν τους δρόμους, παρέα με φαντάρους που ελπίζουν σε άδεια. Οι χριστιανοί πανηγυρίζουν τη Θεοτόκο που ευαγγελίστηκε, και οι πολιτικοί, ευτυχισμένοι για τις κάμερες, κλείνουν πριβέ έναν δρόμο για την εξέδρα τους. Οι γύφτοι πουλάνε μπαλόνια πίκατσου και οι γέροι σημαιάκια. Οι μετανάστες αμήχανοι προσπαθούν να γιορτάσουν κι αυτοί με τα σημαιάκια ανά χείρας. Οι αριστεριστές στηλιτεύουν το μιλιταριστικό έθιμο και μαζεύουν τις απαραίτητες υπογραφές της μαζοποίησης. Τα κλαμπ και τα μπαρ ετοιμάζονται πυρετωδώς για την επικείμενη λαοθάλασσα. Οι δημοσιογράφοι και οι παπάδες σκανδαλίζονται με τις μίνι φούστες, ομολογώντας τον πόθο τους για μικρά κοριτσάκια...

Η παρέλαση τελειώνει... Οι σημαίες γίνονται πατσαβούρια που περιμένουν τους οδοκαθαριστές. Οι παπάδες και οι πολιτικοί επιστρέφουν στη μάσα. Οι μπάτσοι παραμένουν στους δρόμους. Οι μετανάστες επιστρέφουν στην καταπιεσμένη ζωή τους. Οι αριστεριστές μετράνε τη σοδειά τους. Τα κλαμπ και τα μπαρ δουλεύουν διπλοβάρδια. Οι μινι φούστες σηκώνονται, τα πουκάμισα ξεκουμπώνονται και τα πιτσιρίκια επιδίδονται στην εκμάθηση των απαραίτητων τεχνικών διαιώνισης της φυλής...

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!!


(Η εικόνα μες τη σημαία είναι του banksy)

Αυτοπροσωπογραφία

Γδύνομαι το πρόσωπό μου και το κόβω χίλια μικρά κομματάκια. Κάθε ένα απ'αυτά το τεντώνω, το πλάθω και το φουσκώνω, ώσπου τελικά έχω χίλια καινούρια πρόσωπα για να διαλέξω, και όλα μου πάνε το ίδιο, κανένα δεν είναι όμορφο, αλλά όλα είναι το ίδιο δικά μου. Το ένα περιέχει την ειρωνεία αλλά και την εμπάθεια. Το άλλο την κατανόηση αλλά και τη φυγή. Το άλλο τη σοφία αλλά και το καταπιεσμένο πάθος. Το άλλο την υπομονή αλλά και την ανομολόγητη ζήλεια. Το άλλο την αυτοπεποίηθηση άλλα και τον εγωισμό. Το άλλο την επαναστατικότητα αλλά και το ρεαλισμό. Το άλλο τη σεμνότητα αλλά και την ανασφάλεια. Αμέτρητοι μικροί συνδυασμοί, αμέτρητα προτερήματα κι ελαττώματα, κι από πίσω ένα εγώ που δεν ξέρει τι να διαλέξει να φορέσει αλλά πρέπει να το κάνει, αλλιώς δε θα μπορέσει καθόλου να επικοινωνήσει, θα μείνει απρόσωπο σ'ένα κόσμο με εκατομμύρια πρόσωπα...

Χαρακώνω το πρόσωπό μου και αυτοτιμωρούμαι, για αυτά που έχει και δε μ'αρέσουν ή για αυτά που μ'αρέσουν και φοβάμαι να τα δείξω. Και το γεμίζω χίλιες ανοιχτές πληγές, να μου θυμίζει κάθε μία τους κάποια στιγμή που κατέστρεψα ή έχασα. Το αίμα γεμίζει τα ρουθούνια μου, άλλες φορές με πόνο κι άλλες με φόβο κι αγάπη. Και σε κάθε πληγή κεντάω ένα μικρό σταυρό, για να μου θυμίζει αυτά που κουβαλάω ή αυτά που εγκατέλειψα, και καθένας τους χασκογελάει επειδή ξέρει πόσες φορές θα σταυρωθώ ακόμα και πως μόνο εγώ ποτέ δε θα το μάθω...

Χαϊδεύω το πρόσωπό μου και συνειδητοποιώ την ασκήμια του, κι εύχομαι να μπορέσω να βρω κι άλλους σταυρούς να του χαρίσω. Ίσως ομορφύνει...

βαρέθηκα

οταν ειμαι μονος
Η ψυχη μου ειναι ο καθρεπτης
ομορφος, ασχημος
δεν εχει σημασια
Εντυπωση, επιδειξη
καμμια
Βαρεθηκα να ανεβαζω την παρασταση εγω
Βαρεθηκα να βλεπω και να ακουω
Την παρασταση του δικου σας εγω
Υπερφορτικα εγω μου
Υπερτροφικα εγω μου
Στην κορυφη δεν υπαρχει ισορροπια

Πάλι

Παλι μονος μου μιλαω
Παλι για μενα συζηταω
Το πως, το ποτε, το γιατι
Το χθες, το σημερα, το αυριο
χιλιες ανοικτες πληγες
ΡΥΘΜΟΣ
Η ασπρομαυρη ψυχη μου
Φοραω το κουστουμι του δηθεν αντι
και πνιγομαι μεσ’ τη δική μου ρατσα

Λίνα

Ορίζω τη λογική μου χωρίς

Περπατάω τρέχοντας να φύγω
Απo τι;

Βλέπεις κι εσύ τις ψιχάλες;
Εγώ φαντάζομαι βροχη
Αναρωτιέμαι
Αν ποτέ πραγματικά θα βρέξει
Ο ήλιος κρύφτηκε
Είσαι όμορφη
Εγώ δεν ξέρω
Ο ήλιος ξεμυτίζει
Θέλω να πετάξω
Αλλά έχω ξεχάσει
Κοίτα...κέρινα φτερά!
Θες να πετάξουμε μαζί;


Αγαπώ όταν οι αλήθειες μου επιβεβαιώνονται μ'εσένα.
Ηρεμώ όταν οι αλήθειες σου επιβεβαιώνονται σ'εμένα.
Φοβάμαι που η αλήθεια καθρεφτίζεται στους άλλους.

Σήμερα....

Σήμερα υπήρξα καλός
έξω απ'τα συνηθισμένα
κοινωνικός και καθαρός και περιποιημένος
'Αραγε που το βρήκα
το ψέμμα που φόρεσα;

Σήμερα υπήρξα προσαρμοσμένος
Εντελώς συνηθισμένα
αποστειρωμένος, σεμνός και καλοαναθρεμμένος
Άραγε που πήγε
η ελευθερία που έχασα;

;

φεγγαρι μου γλυκο
ο αερας είμαι εγω
και τα συννεφα εχθροι μας
στη δικη μου αγκαλια
και στο δικο μου χαδι
ορκισου να φωλιαζεις
και τη καταρα σου θα ζω
να πνεω και να φοβαμαι
το φως, τη ζεστασια
που θα 'ρχεται να κλεβει

Φωτιά στη νέα τεχνολογία

Απλή ενημέρωση:






Το κόκκινο μπαλόνι - Ήχοι είναι πεσμένο σήμερα (μάλλον πήγε να φάει λαγάνα)

Δεν είναι δικό μας πρόβλημα, το έχουν αρκετά blogs, το μόνο που μας απομένει είναι να προσευχηθούμε στο θεό του Google να το φτιάξει σύντομα.

Ο.

Καλατραβισμός

Σήμερα χάζευα -όπως κάθε πρωί- το δρόμο κάτω απ'το μπαλκόνι μου. Πρόσφατα έγινε πεζόδρομος, ένας πεζόδρομος χωρίς δέντρα, χωρίς χρώματα και χωρίς χαρακτήρα. Ένας πιτσιρικάς καφετζής περνούσε, "Καλημέρα" λέει στην μαγαζατόρισσα, τον στραβοκοιτάει αυτή, "Καλημέρα" της ξαναλέει, "Νομίζεις πως έχουμε όλοι την όρεξη σου;" του απαντάει κι εγώ μένω σύξυλος στο μπαλκόνι μου.

Σκέφτομαι πως η αρχιτεκτονική είναι μια τέχνη που απ'το να είναι κακή ή μέτρια, καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου. Μήπως ερημώνοντας το τοπίο μας ερημώνουμε και τις ψυχές των ανθρώπων του;

Μισό λεπτό παράνοιας

Θα ξεκινήσω μιλώντας σας για εκείνη την αηδιαστική μάζα που περιφέρω στο κεφάλι μου απο τότε που γεννήθηκα. Χαρακτηρισμοί όπως "μυαλό", "νους", "εγκέφαλος", να λείπουν παρακαλώ, της δίνουν μια αξία που κι η ίδια δεν ξέρω αν τον αντέχει. Βλέπετε κι εγω παλιότερα κάπως έτσι την αντιμετώπιζα -ο ανόητος!- και έτσι της είχα αφήσει περισσότερο χώρο κινήσεως απ'όσο θα'πρεπε, με καταστροφικές ακόμα και σήμερα συνέπειες. Ναι, ομολογώ πως υπήρξε καιρός που αυτό το σιχαμένα τυχαίο συνονθύλευμα από άχρηστα και -υποτίθεται- χρήσιμα κύτταρα υπήρξε η ιδανική μου ερωμένη, απόλυτη, επιβλητική και πανέμορφη. Και δεν πέρασα κι άσκημα για να λέω την αλήθεια -ως τη μέρα της μεγάλης της προδοσίας τουλάχιστον. Και, καταλαβαίνετε, για έναν πραγματικό χωρισμό οι συνταγές είναι κλασικές και πατροπαράδοτες. Όταν όμως προσπαθείς να ξεχάσεις μια μάζα που αναγκαστικά κουβαλάς πάνω σου και που επειδή έτσι του ήρθε του θεού να χέσει είναι το μόνο όργανο που διαθέτεις ακόμα και για να ξεχνάς, τα πράγματα γίνονται όχι απλώς περίπλοκα αλλά σχεδόν ανυπόφορα. Και να, ακόμα και τώρα που προσπαθώ να μιλήσω, νιώθω την στριγγή της φωνή να χτυπάει το εσωτερικό των τυμπάνων μου, προσπαθώ, προσπαθώ να μην την ακούω, σκάσε σκρόφα, τα κατάφερα. Τι έλεγα όμως; Α ναι, για την φοβερή της προδοσία, ήταν νύχτα που λέτε, η πρώτη νύχτα που τόλμησα να ξενοκοιτάξω, μαύρα μαλλιά, δεν ξέρω αν υπήρχε και τίποτα άλλο ή αν αυτή με ανάγκασε και πάλι να ξεχάσω, δεν έχει σημασία, χανόμουν στην αντανάκλαση των μαλλιών, κι αυτή ζήλευε, ζήλευε, την ένιωθα να φουσκώνει, ένιωθα το κεφάλι μου να πάει να σκάσει, δεν καταλάβαινα γιατί τόσο μίσος, της είχα δώσει τα πάντα κι αυτή δε μ’άφηνε ν’αγκαλιάσω τα μαύρα μαλλιά -τόσο όμορφα ήταν που θαρρούσα πως έπρεπε να είναι στον ουρανό κι όχι εδώ κάτω στη γή-, άτιμη, άτιμη, προδότρα, τσούλα, σκάσε επιτέλους, δεν αντέχω άλλο, θα σου δείξω εγώ μαλακισμένη, αντίο


Ο συγγραφέας του παρόντος αυτοπυροβολήθηκε.
Τα μαλλιά βρήκαν το δρόμο τους για τον ουρανό και έγιναν αστερισμός.
Η Μάζα για την ώρα αγνοείται.

...

Σωστε χρονο
πεθαινουμε
2004 φωτογραφιες, ενα αρρωστο γελιο και ενα πυροτεχνημα για να γιορτασουμε το θανατο και τη ζωη μαζι
δεν εχουμε χρονο,
όλα για το τωρα χωρις να έχει νοημα η στιγμη
χανεται το αυριο, τρεχει και κρυβεται το χθες
μενουν τα χερια μονα
σαν τη σταχτη στο κενο
Μεγαλωσε η φαρα μας
Και γιναμε νουμερα παρατημενα
Στην ακρη ενός μυαλου,
πειθαρχημενα
Στριμωξαμε τις συγνωμες
Και τα ευχαριστω  στην άκρη
Και βγηκαμε στο δρομο
ολοι φυγαμε για κατι
Βγηκαμε για κυνηγι
Το θησαυρο του κυρ.Χρονη για να βρουμε
αραγε,
πεθαινουν οι ανθρωποι μπερδεμενοι?
Ρε τον κερατα
γεμισε τον τοπο με ταμπελες
και ο κοσμος παραφουσκωμενος γινηκε
αιμα ή χρωμα?
ασπρο ή μαυρο
αλλη μια θαλασσα φτιαγμενη απο πηλο

Περίπατος

Σήμερα ανακάλυψα ένα καινούριο παιχνίδι. Αντι να κρατάω το βηματισμό μου σταθερό, ενάλλασσα απότομα γρήγορα και αργά βήματα και ένιωθα πως αναλόγως ο κόσμος συμπιέζεται και αποσυμπιέζεται τριγύρω μου. Β Η Μ Α Β Η Μ Α ΒΗΜΑΒΗΜΑΒΗΜΑ Β Η Μ Α Β Η Μ Α και ούτω καθ'εξής, σαν να ταξίδευα έξω απ'το χρόνο και την πραγματικότητά μου, σαν να αντάλλαζα αυτομάτως τη δυστυχία μου με μια ανέμελη αισιοδοξία και την ανυπαρξία μου με τη σημασία της. Κι όταν -όπως συνηθίζω όταν βρίσκομαι σε παιχνιδιάρικη διάθεση- τοποθέτησα τον εαυτό μου στη θέση του σκηνοθέτη, μου φαινόμουν αστείος, ένας άνθρωπος που κινείται με το δικό του ρυθμό σ'ένα κόσμο κι ένα χρόνο που προσπαθεί να επιβάλλει το δικό του. Κάπου εκεί έκλεισα την κάμερα, σίγουρος πια πως εδώ και πολλά χρόνια έχω ξεχάσει να παίζω.

ενα ομορφο παραθυρο...με καγκελα!
Ενα ομορφο τοπιο...που ειναι τοσο μακρινο
Ενα εγω που παραπεει
Και ενα γαμημενο αεροπλανο, που τελικα πεταει γρηγορα και φευγει. Απο την απελπισια βοηθεια ζητας για να σε σωσει από την απελπισια
απελπισια δεν ειναι? Και εδω συνεχεια βρεχει ....
βρεχει σιωπη

Ακροβάτης

Ταλαντευόμαστε πάνω στην ασύμμετρη μετρημένη ισορροπία μας.
Ισορροπούμε πάνω στην αμέτρητη ασύμμετρη ταλάντωσή μας.
Μετράμε την ταλάντωση και την ισορροπία της ασυμμετρίας μας.
Γινόμαστε συμμετρικοί στην ισορροπημένη ταλάντωση των αριθμών μας...

DON'T PANIC!

ΝΑΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΦΤΑΣΕ Η ΣΤΙΓΜΗ!
ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΜΑΣ "ΘΑΨΤΕ ΤΗ ΒΙΛΑΙΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΧΑΒΑΛΕ" by
<γανημηδαριο και ΣΙΑ>productions ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!
ΤΙΜΗ¨ 5 @ΦΙΣ

Αυτό που είμαι

Αυτό που είμαι είναι επιμέρους μέρη του εαυτού μου που άλλοτε ενεργοποιούνται κι άλλοτε εξαφανίζονται. Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα, ένα σύνολο από κομμάτια από όσους και ο,τι αγάπησα ή μίσησα, ευμετάβλητο, εύπλαστο και ηλίθιο- γιατί να μιλάμε για προσωπικότητες; Είμαι αυτό που με κάνουν οι άλλοι γύρω μου, αυτό που Θέλουν ή αυτό που δεν θέλουν να είμαι- η αυτό που κι οι ίδιοι δεν ξέρουν γιατί το επιβάλλουν. Είμαι τελικά μια ανοησία μες την ανοησία των άλλων, ψάχνω να βρω ένα τρόπο να ξεφύγω αλλά συγγνώμη, δε μπορώ, δε μπορώ, καλύτερα να μη μιλάω καθόλου.

Μικρή Θρησκευτική ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μία μικρή χώρα η οποία προσπαθούσε, σχεδόν μάταια, να φαίνεται μίζερη και δυστυχισμένη. Η αλήθεια ήταν πώς είχε όλα τα καλά του κόσμου - φρόντιζαν γι'αυτό οι εκατοντάδες μικροί Θεοί, που ποιός ξέρει ποιόν παράδεισο είχαν εγκαταλείψει για να έρθουν να ζήσουν κοντά στους ταπεινούς ανθρώπους. Τσακωνόντουσαν καμιά φορά οι άνθρωποι για τους Θεούς τους αυτούς, μικρή χώρα βλέπετε και ένιωθαν σαν να μην υπήρχε χώρος για όλους.

Ο κύριος Λ.Μ. ήταν συνήθως ευχαριστημένος. Είχε βλέπετε βρει έναν ωραιότατο Θεο, όχι από εκείνους τους καταπιεστικούς, αλλά έναν που του προσέφερε αφειδώς δια μέσου των συμβόλών και των συμβουλών του όλα τα συναισθήματα που χρειαζόταν και κάτι παραπάνω. Του έλεγε ο Θεός πότε να κλάψει, πότε να γελάσει, πότε να επαναστατήσει και πότε να συμβιβαστεί. Και μια-δυο φορές το χρόνο, όταν έκανε περιοδεία για τους οπαδούς του, μαζεύονταν όλοι, και ευτυχισμένοι τον ζητωκραύγαζαν, δέκα μέτρα ψηλός και πανέμορφος ήταν, σκεφτόταν κάθε φορά ο Λ.Μ., ευτυχισμένος που η ανταπόκριση ήταν τόση πολλή.

Ωστόσο ο Λ.Μ. είχε μάθει από μικρό παιδί να κρατάει τα μάτια του ανοιχτά. Έτσι, δεν απέρριπτε δογματικά τους άλλους Θεούς, αντίθετα είχε βρει και κάποιους που του φαίνονταν συμπαθητικοί. Και μία αποφράδα μέρα, ενώ ο Θεός του είχε την ετήσια συγκέντρωσή του, άγνωστο κινούμενος από ποιά δύναμη και γιατί, ίσως εξαιτίας εκείνης της όμορφης κοπέλας με τα γαλανά μάτια, ο Λ.Μ. κίνησε για να πάει στη συγκέντρωση ενός άλλου μικρού Θεού. Πέρασε υπέροχα! Ίσως επειδή ο Θεός δεν ήταν δικός του, ένιωσε ελεύθερος όσο ποτέ άλλοτε. Μπορούσε να τον κριτικάρει, να του φωνάξει και εν τέλει να τον απολαύσει πραγματικά. Ένιωθε ότι τούτος ο Θεός δεν του έλεγε τι να κάνει - μπορούσε να σκέφτεται, να αισθάνεται ο,τιδήποτε ήθελε. Και, αγκαλιά με την κοπέλα με τα γαλανά μάτια, να νιώσει οπαδός του όσο κι οι άλλοι, που τον ακολουθούσαν ποιός ξέρει πόσα χρόνια.

Τραγική ειρωνεία όμως! Ο φίλος μας ο Λ.Μ., ολίγον ερωτευμένος και μεθυσμένος όπως ήταν, φεύγοντας αποφάσισε να περάσει και απ'τη γιορτή του καλού του Θεού - το είχε βλέπετε λίγο τύψεις. Φτάνοντας εκεί, ένιωσε σα να του είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Ο Θεός του δεν μπορούσε πια να του πει τι να κάνει. Κι όταν καταπίεζε τον εαυτό του για να τον ακούσει, ένιωθε σα φυλακισμένος. Βαρετή και προβλέψιμη του φαινόταν η συγκέντρωση, και όσο κι αν έψαξε δε μπόρεσε να βρεί καμιά όμορφη κοπέλα με γαλανά μάτια για να αγκαλιάσει. Φώναξε απελπισμένα "Θέε μου σε πρόδωσα!!!!", και παρατήρησε δύο πράγματα:

Πρώτον, ο θεός του είχε πια φτάσει στο ίδιο ύψος μ'αυτόν.

Δεύτερον, ο πραγματικός Θεός του ήταν πάντοτε η ανάγκη του να γίνεται μάζα.

Μπαλόνι

Όταν κλαίω και όλα σταματάνε με το πρώτο σου χαμόγελο σημαίνει οτι σ’αγαπάω

Πρωί

Σήμερα ξύπνησα και αισθανόμουνα λιγάκι μοιρασμένος. Έκοψα λοιπόν ένα κομμάτι του εαυτού μου, απ'τους πολλούς εαυτούς μου, και το αμόλησα να ψάξει ελέυθερο κάποια ζωή που φανταζόμουν πως έζησα. Το παρατηρούσα να χάνεται στο δρόμο και για μια στιγμή χαμογέλασα, αν και γνώριζα πως δε θα το ξαναδώ. Θα κάνει τα ίδια λάθη με μένα και, φυσικά, στο τέλος του μας απλά θα χαθεί.

Τι ευτυχία! Να βρω επιτέλους ένα κομμάτι μου που να μη μοιάζει με μένα.

Αστρικός Περιπατητής

"Αστρικός Περιπατητής"

Κόλακας

"Κόλακας"