;

?

ειμαστε στο τελος ;
μηπως ειμαστε στην αρχη ;
και αν δεν υπαρχει η αρχη ;
Θα κρυφτει το τελος ;
εμεις παντως ειμαστε η αρχη και το τελος
και στο τελος ποιος θα μεινει ;
Λες να κρυφτει και αυτος ;
εξελιξη, ευτυχια, δυστυχια,
τελος
(δυστυχια,ευτυχια,εξελιξη)

start--->

-Η πραγματικη αισθηση της σκλαβιας μας δινει το περιθωριο να νιωσουμε ελευθεροι.
Ολα εχουν προκαθοριστει. Με αρχη τη γεννηση και τελος το θανατο. Το ασημαντο εγινε μικρο, το μικρο μεγαλο και το μεγαλο ασημαντo.

-Θα ‘θελα να ‘μουν πλουσιος στο μυαλο
Η "κλεψια" να μη με νοιαζει
Γιατι οτι εχουμε βαθια μες’την καρδια μας
Κανεις δεν μπορει να το κλεψει
Θα’θελα να’μουν πλουσιος στο μυαλο
Η "κλεψια" να μη με νοιαζει
Γιατι οτι αγαπαμε και ποναμε
ολα δικα μας ειναι
-στο δικό σου ονειρο ξυπναω
τιποτα δεν ειναι δικο μου
εγω απλα το επεξεργαζομαι
-Εγω, ο εαυτος μου και οι αλλοι.
Μια αρρωστημενη κατασταση που μας οδηγει ολο πιο βαθια μέσα στον οχετο των μεταλλαγμενων ονειρων μας.
Χανομαστε μεσα στην υποτιθεμενη, δοξασμενη και υπερβολικη διαφορετικοτητά μας.
- Όσο θα επιβιωνουμε τοσο οι ισορροπιες της ζωης μας θα μεταμορφωνονται σε ολοενα περισσοτερες μορφες τυρρανιας
και οταν θα αρχισουμε να ζουμε
τοτε και παλι θα αλλαξουν μορφη οι ισορροπιες της ζωης μας
ομως τοτε θα μπορουμε τουλαχιστον να ελπιζουμε σε ενα καλυτερο αύριο

Ματια

Να μας συγχωρείτε, αλλά το πόστ αυτό λογοκρίθηκε, τα μάτια μου ξεριζώθηκαν, κουτούλησαν και έσκασαν... συγγνώμη που σβήστηκαν τα κόμμεντς, κατά λάθος...

Σύντομο Βιογραφικό (2)

Όταν ήμουν μικρός και έκανα κάποια μεγάλη, επικίνδυνη σκανταλιά (όπως ας πούμε όταν προσπάθησα να φάω Tide ή όταν κόντεψα να πέσω από το μπαλκόνι στον 4ο όροφο), η μαμά μου, άνθρωπος γλυκύτατος και υπομονετικός, ανέβαζε τον τόνο της φωνής της και με μάλωνε σχεδόν απροσδόκητα. Θυμός, αγάπη, αγωνία, άγχος, απογοήτευση, όλα συρρικνώνονταν στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που αφηνόμουν ν'ακούσω τον τόνο αυτό. Γιατί, με το που το έπαιρνα χαμπάρι, άρχιζα να τρέχω αλλόφρωνας μες το σπίτι, κλαίγοντας και φωνάζοντας "Η μαμά μ'έδειρε". Είναι λίγο αστείο, όπως κάθε τι αθώα παιδικό, αλλά είναι και πέρα για πέρα αληθινό. Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο περιστατικό που να με περιγράφει καλύτερα, κι ακόμα και τώρα, όταν ακούω τέτοιους τόνους φωνής, πονάω, πονάω πολύ, και όσο κι αν έχω μάθει ν'αντέχω, κάποια στιγμή γίνεται αβάσταχτο. Δε θέλω να σας πληγώνω, αλλά δεν αντέχω άλλο να πληγώνομαι κι εγώ. Απλά κουράστηκα.

Παρωχημένο: Η ζωή είναι δρόμος.

Καλύτερα: Η ζωή είναι ένα τεράστιο ολόκλειστο σπίτι, με παράθυρα αραιά και που για να παίρνει κανείς γρήγορες, κοφτές ανάσες.

Δεν ξέρω πως κινούνται οι άλλοι μέσα σ'αυτό το σπίτι (άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις ποτέ κάποιον για παραπάνω από λίγες στιγμές), αλλά βλέπω τον εαυτό μου να κινείται μ'ένα μάλλον ανορθόδοξο τρόπο: τροχάδην και μετά στάση. Για τσιγάρο, για χάζι, για ξεκούραση, και μετά πάλι τροχάδην και μερικές φορές σπριντ ώσπου να μου βγει η ανάσα και να μου κοπούν τα πόδια, και μετά πάλι στάση. Όπου μ'αρέσει, όπου τύχει, σ'όποιο δωμάτιο μπορεί να γίνει βιώσιμο με ένα χέρι βαψιματάκι, σ'όποιο είναι τόσο σκοτεινό που με κάνει και φοβάμαι, σ'όποιο είναι τόσο καθαρό που τρέμω μην το λερώσω (και τελικά πάντα το κάνω), σ'όποιο είναι τόσο κρύο που αγκαλιάζω τον εαυτό μου τουρτουρίζοντας και σ'όποιο είναι τόσο ζεστό που γδύνομαι τις μάσκες μου περιμένοντας κάποιον να'ρθει, αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Σε τούτο'δω έχω σταματήσει πολύ καιρό. Είναι όμορφη η φωτιά που ανάψαμε, και δε με νοιάζει πια που έδωσα το δεξί μου μάτι για προσάναμμα. Αλλά αυτός ο τσιγαρόβηχας έχει αρχίσει να με πνίγει. Καιρός μου να τρέξω πάλι.

ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΪ-ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΠ!!!!!!!!

Σύντομο Βιογραφικό

Γεννήθηκα γύρω στις 9 του Ιούνη του 1980 στο όμορφο παραθαλάσσιο Ηράκλειο της Κρήτης. Υπήρξα αριστούχος στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο - δημοτικό "Ο Κοραής", επίδοση η οποία συνεχίστηκε αδιαλείπτως καθ'όλη τη διάρκεια του γυμνασίου και του Λυκείου, ενώ παράλληλα, στα ίδια χρόνια, έκανα τα πρώτα μου βήματα στη μουσική, τον αθλητισμό και το κλασικό μπαλέτο. Έπειτα από την, σχεδόν αναμενόμενη, άριστη επίδοσή μου στις πανελλήνιες εξετάσεις, πέρασα στο τμήμα κλασικής φιλολογίας το οποίο, χάρις στην εξαιρετική μου οξυδέρκεια και εξυπνάδα, τελείωσα στα 4.5 χρόνια, αν και δεν παρέλειψα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου να τελειοποιήσω τις γνώσεις μου στα ισπανικά και τα ρώσικα. Έπειτα υπηρέτησα το στρατιωτικό μου στην ταραγμένη Κύπρο, ενώ παράλληλα ολοκλήρωνα τις αιτήσεις μου για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Harvard, "Συμβολισμός, γλωσσολογία και κοινωνία".

Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω το διδακτορικό μου πάνω στο ίδιο περίπου θέμα, έχω λάβει το δίπλωμα της κλασικής κιθάρας, και στον ελεύθερο χρόνο μου παίζω μουσική με το τοπικό ποπ/ροκ σχήμα "Κόκκινο Μπαλόνι". Έχω πάρα πολλούς καλούς φίλους, δεν πίνω, δεν καπνίζω, είμαι αρραβωνιασμένος με μια καλή κοπέλα, πολιτικοποιούμαι στην τοπική νεολαία του Πα.Σο.Κ., ενώ πρόσφατα έλαβα και το χρίσμα του υποψηφίου δημοτικού συμβούλου με την ίδια παράταξη.

Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάθε ζήλεια ευπρόσδεκτη.

Καληνύχτα.