Η άνοιξη καταφτάνει. Τουλάχιστον αυτή η διεστραμμένη εκδοχή της των τελευταίων χρόνων, δηλαδή ένα καλοκαίρι όπου η θάλασσα είναι ακόμα κρύα, ο κόσμος δεν έχει διακοπές, και το βράδυ μπορεί και να χρειαστεί και κανένα μπουφανάκι. Δεν έχει σημασία, άνοιξη είναι, ακόμα και μεταλλαγμένη. Ο άνθρωποι λοιπόν προσπαθούν απεγνωσμένα ν'αλλάξουν πρόσωπο, το βλέπεις σε κάθε τους κίνηση, στο δρόμο, στις συζητήσεις, στη διασκέδαση... Να μπορέσουν να ερωτευτούν, να ανοιχτούν, να χαμογελάσουν. Γέλια, αστεία και παιχνίδια, μια ρουτίνα που για λίγο αποκτά ενδιαφέρον, διάθεση για αναζήτηση και αγάπη, αεράτα ρούχα, αεράτες καρδιές, μέχρι μετά από λίγο να συνηθίσουν όλοι και να επιστρέψουν στη μιζέρια τους...
Εμένα πάλι στ'αρχίδια μου, άλλωστε πάντα προτιμούσα τη βροχή.
