Σήμερα ανακάλυψα ένα καινούριο παιχνίδι. Αντι να κρατάω το βηματισμό μου σταθερό, ενάλλασσα απότομα γρήγορα και αργά βήματα και ένιωθα πως αναλόγως ο κόσμος συμπιέζεται και αποσυμπιέζεται τριγύρω μου. Β Η Μ Α Β Η Μ Α ΒΗΜΑΒΗΜΑΒΗΜΑ Β Η Μ Α Β Η Μ Α και ούτω καθ'εξής, σαν να ταξίδευα έξω απ'το χρόνο και την πραγματικότητά μου, σαν να αντάλλαζα αυτομάτως τη δυστυχία μου με μια ανέμελη αισιοδοξία και την ανυπαρξία μου με τη σημασία της. Κι όταν -όπως συνηθίζω όταν βρίσκομαι σε παιχνιδιάρικη διάθεση- τοποθέτησα τον εαυτό μου στη θέση του σκηνοθέτη, μου φαινόμουν αστείος, ένας άνθρωπος που κινείται με το δικό του ρυθμό σ'ένα κόσμο κι ένα χρόνο που προσπαθεί να επιβάλλει το δικό του. Κάπου εκεί έκλεισα την κάμερα, σίγουρος πια πως εδώ και πολλά χρόνια έχω ξεχάσει να παίζω.
