Αυτό που είμαι είναι επιμέρους μέρη του εαυτού μου που άλλοτε ενεργοποιούνται κι άλλοτε εξαφανίζονται. Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα, ένα σύνολο από κομμάτια από όσους και ο,τι αγάπησα ή μίσησα, ευμετάβλητο, εύπλαστο και ηλίθιο- γιατί να μιλάμε για προσωπικότητες; Είμαι αυτό που με κάνουν οι άλλοι γύρω μου, αυτό που Θέλουν ή αυτό που δεν θέλουν να είμαι- η αυτό που κι οι ίδιοι δεν ξέρουν γιατί το επιβάλλουν. Είμαι τελικά μια ανοησία μες την ανοησία των άλλων, ψάχνω να βρω ένα τρόπο να ξεφύγω αλλά συγγνώμη, δε μπορώ, δε μπορώ, καλύτερα να μη μιλάω καθόλου.
