Γδύνομαι το πρόσωπό μου και το κόβω χίλια μικρά κομματάκια. Κάθε ένα απ'αυτά το τεντώνω, το πλάθω και το φουσκώνω, ώσπου τελικά έχω χίλια καινούρια πρόσωπα για να διαλέξω, και όλα μου πάνε το ίδιο, κανένα δεν είναι όμορφο, αλλά όλα είναι το ίδιο δικά μου. Το ένα περιέχει την ειρωνεία αλλά και την εμπάθεια. Το άλλο την κατανόηση αλλά και τη φυγή. Το άλλο τη σοφία αλλά και το καταπιεσμένο πάθος. Το άλλο την υπομονή αλλά και την ανομολόγητη ζήλεια. Το άλλο την αυτοπεποίηθηση άλλα και τον εγωισμό. Το άλλο την επαναστατικότητα αλλά και το ρεαλισμό. Το άλλο τη σεμνότητα αλλά και την ανασφάλεια. Αμέτρητοι μικροί συνδυασμοί, αμέτρητα προτερήματα κι ελαττώματα, κι από πίσω ένα εγώ που δεν ξέρει τι να διαλέξει να φορέσει αλλά πρέπει να το κάνει, αλλιώς δε θα μπορέσει καθόλου να επικοινωνήσει, θα μείνει απρόσωπο σ'ένα κόσμο με εκατομμύρια πρόσωπα...
Χαρακώνω το πρόσωπό μου και αυτοτιμωρούμαι, για αυτά που έχει και δε μ'αρέσουν ή για αυτά που μ'αρέσουν και φοβάμαι να τα δείξω. Και το γεμίζω χίλιες ανοιχτές πληγές, να μου θυμίζει κάθε μία τους κάποια στιγμή που κατέστρεψα ή έχασα. Το αίμα γεμίζει τα ρουθούνια μου, άλλες φορές με πόνο κι άλλες με φόβο κι αγάπη. Και σε κάθε πληγή κεντάω ένα μικρό σταυρό, για να μου θυμίζει αυτά που κουβαλάω ή αυτά που εγκατέλειψα, και καθένας τους χασκογελάει επειδή ξέρει πόσες φορές θα σταυρωθώ ακόμα και πως μόνο εγώ ποτέ δε θα το μάθω...
Χαϊδεύω το πρόσωπό μου και συνειδητοποιώ την ασκήμια του, κι εύχομαι να μπορέσω να βρω κι άλλους σταυρούς να του χαρίσω. Ίσως ομορφύνει...
