Σήμερα χάζευα -όπως κάθε πρωί- το δρόμο κάτω απ'το μπαλκόνι μου. Πρόσφατα έγινε πεζόδρομος, ένας πεζόδρομος χωρίς δέντρα, χωρίς χρώματα και χωρίς χαρακτήρα. Ένας πιτσιρικάς καφετζής περνούσε, "Καλημέρα" λέει στην μαγαζατόρισσα, τον στραβοκοιτάει αυτή, "Καλημέρα" της ξαναλέει, "Νομίζεις πως έχουμε όλοι την όρεξη σου;" του απαντάει κι εγώ μένω σύξυλος στο μπαλκόνι μου.
Σκέφτομαι πως η αρχιτεκτονική είναι μια τέχνη που απ'το να είναι κακή ή μέτρια, καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου. Μήπως ερημώνοντας το τοπίο μας ερημώνουμε και τις ψυχές των ανθρώπων του;
