Θα ξεκινήσω μιλώντας σας για εκείνη την αηδιαστική μάζα που περιφέρω στο κεφάλι μου απο τότε που γεννήθηκα. Χαρακτηρισμοί όπως "μυαλό", "νους", "εγκέφαλος", να λείπουν παρακαλώ, της δίνουν μια αξία που κι η ίδια δεν ξέρω αν τον αντέχει. Βλέπετε κι εγω παλιότερα κάπως έτσι την αντιμετώπιζα -ο ανόητος!- και έτσι της είχα αφήσει περισσότερο χώρο κινήσεως απ'όσο θα'πρεπε, με καταστροφικές ακόμα και σήμερα συνέπειες. Ναι, ομολογώ πως υπήρξε καιρός που αυτό το σιχαμένα τυχαίο συνονθύλευμα από άχρηστα και -υποτίθεται- χρήσιμα κύτταρα υπήρξε η ιδανική μου ερωμένη, απόλυτη, επιβλητική και πανέμορφη. Και δεν πέρασα κι άσκημα για να λέω την αλήθεια -ως τη μέρα της μεγάλης της προδοσίας τουλάχιστον. Και, καταλαβαίνετε, για έναν πραγματικό χωρισμό οι συνταγές είναι κλασικές και πατροπαράδοτες. Όταν όμως προσπαθείς να ξεχάσεις μια μάζα που αναγκαστικά κουβαλάς πάνω σου και που επειδή έτσι του ήρθε του θεού να χέσει είναι το μόνο όργανο που διαθέτεις ακόμα και για να ξεχνάς, τα πράγματα γίνονται όχι απλώς περίπλοκα αλλά σχεδόν ανυπόφορα. Και να, ακόμα και τώρα που προσπαθώ να μιλήσω, νιώθω την στριγγή της φωνή να χτυπάει το εσωτερικό των τυμπάνων μου, προσπαθώ, προσπαθώ να μην την ακούω, σκάσε σκρόφα, τα κατάφερα. Τι έλεγα όμως; Α ναι, για την φοβερή της προδοσία, ήταν νύχτα που λέτε, η πρώτη νύχτα που τόλμησα να ξενοκοιτάξω, μαύρα μαλλιά, δεν ξέρω αν υπήρχε και τίποτα άλλο ή αν αυτή με ανάγκασε και πάλι να ξεχάσω, δεν έχει σημασία, χανόμουν στην αντανάκλαση των μαλλιών, κι αυτή ζήλευε, ζήλευε, την ένιωθα να φουσκώνει, ένιωθα το κεφάλι μου να πάει να σκάσει, δεν καταλάβαινα γιατί τόσο μίσος, της είχα δώσει τα πάντα κι αυτή δε μ’άφηνε ν’αγκαλιάσω τα μαύρα μαλλιά -τόσο όμορφα ήταν που θαρρούσα πως έπρεπε να είναι στον ουρανό κι όχι εδώ κάτω στη γή-, άτιμη, άτιμη, προδότρα, τσούλα, σκάσε επιτέλους, δεν αντέχω άλλο, θα σου δείξω εγώ μαλακισμένη, αντίο
Ο συγγραφέας του παρόντος αυτοπυροβολήθηκε.
Τα μαλλιά βρήκαν το δρόμο τους για τον ουρανό και έγιναν αστερισμός.
Η Μάζα για την ώρα αγνοείται.
