ΤΟ ΜΠΑΛΟΝΙ
Ένα τεράστιο μπαλόνι σαν όρθιο ψάρι
το αφήσαμε ν'ανέβει στο ταβάνι του σπιτιού
μα εκείνο έχανε το αέριο που το ανυψώνει
χαμήλωνε, κάποια στιγμή με ξάφνιασε
αγγίζοντας το κεφάλι μου, ήρθε στο μέτωπο
στάθηκε λίγο στο ύψος των ματιών
κατέβηκε ως το στήθος, την κοιλιά, τα γόνατα
ωσπού ξεφούσκωσε τελείως κι έπεσε στα πόδια μου.
Καθώς ακολουθούσε την τοπογραφία του σώματός
με τρόμο το έβλεπα να μ'αντιγράφει
να παίρνει το δικό μου σχήμα
όμως συρρικνωμένο, άδειο, θλιβερό.
Την άλλη μέρα το είχαμε πια ξεχάσει
η μνήμη δεν αντέχει να κρατάει τα πάντα
ακόμα και τους φόβους από ένα κοινό μπαλόνι.
Η ΒΙΝΤΕΟΚΑΣΕΤΑ
Κι αν γύριζε ο χρόνος στην αρχή
όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα
το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή
τα ίδια θα κάναμε, ασ'τα και γάμησέ τα.
(Από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου "Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ")
