Αντίχειρας: (Ωραίο δάχτυλο, δυνατό, αν και λίγο δυσκίνητο, κρατάει κόντρα στο μπράτσο της κιθάρας, στα χουφτώματα, δημιουργεί ένα ωραίο οφ-μπάλανσ στο χέρι όταν το ταλαντεύουμε, και είναι το πιο καθοριστικό δάχτυλο για να πετύχει η μαλακία, είτε σε καθαρά ατομικό επίπεδο είτε μετά βοηθείας)
- Την επόμενη φορά που θα με φιλήσεις δήθεν κατά λάθος στα χείλη, ή θα σε γαμήσω ή θα σε βρίσω, ανάλογα με τα κέφια μου, σε προειδοποιώ.
Δείκτης: (Παράξενο δάχτυλο, προσβλητικό αλλά ταυτόχρονα πρακτικό και χρήσιμο, το δυνατότερο από τα "κανονικά", ίσως και να την έχει δει λίγο εξουσία, άλλωστε όπως θα δείξω παρακάτω, κανονικά θα έπρεπε να λέγεται κωλοδείκτης)
- Αυτός εκεί με είχε πρόσβαλει, αλλά δε γαμιέται, δικιά μου η απόφαση να τον αγνοήσω, δικιά μου κι η ευθύνη της ανάμνησης.
Μέσος (λαϊκιστί κωλοδάχτυλο): (Κλασικό παράδειγμα παραπλανητικής, δήθεν σοφής λαϊκής ονομασίας, το μεγαλύτερο από τα δάχτυλα νομίζει πως γαμάει καλά, αλλά στην πραγματικότητα για τις περισσότερες στάσεις μετά παρτενέρ, ο δείκτης είναι πολύ πρακτικότερος... κατά τ'άλλα, και κατά συνέπεια της ονομασίας του, χρησιμεύει ως επί το πλείστον για προσβλητικές χειρονομίες)
- Σκατά στα μούτρα όλων αυτών που δεν ξέρουν ν'αγαπάνε! (Εγώ ξέρω;;;;)
Παράμεσος: (Η χαμηλή τάξη των δαχτύλων, αυτή που κανένας δεν της δίνει σημασία, γεννιέται αδύναμη και πεθαίνει αδύναμη, αφού στη διαδρομή προσπάθεια εξάσκησης δεν υπάρχει)
- Όταν κλαίω είμαι τόσο πολύ εγώ που γίνομαι ηλίθιος, όταν κλαις είμαι τόσο πολύ εγώ που γίνομαι τυχοδιώκτης, όταν κλαίμε παρέα είμαι τόσο λίγο εγώ που με πιάνουν τα γέλια.
Μικρό: (χαρακτηριστική περίπτωση ασημαντότητας, που με την πρόφαση της διαφορετικότητας επιζητά την προσοχή)
- (Rewind to the beginning of track)
1+2+3+4+5 :
Μία μεγάλη μούτζα σε όλους μας, γεμάτη αγάπη, για να θυμόμαστε που βρισκόμαστε...
Ο.
