Το αγκαθάκι που φύτρωσε μέσα σου
τρέφεται με εγώ
ώσπου να γίνει κοντάρι
Περισσότερο εγώ
περισσότερος πόνος
Ποδήλατο δεν, η αγάπη;
Ποιος μαλάκας κάνει παρομοιώσεις με την αγάπη;
Η αγάπη είναι τίποτ'άλλο και δεν είναι τίποτ'άλλο.
Μαλακισμένη η θεά λογική, να προσπαθείς να στερήσεις και την πιο απλή λέξη απ'τη βροχή της, αντί να την αφήσεις να εκραγεί, έξω απ'τις σελίδες, έξω απ'τις φωνές, έξω απ' τους αμέτρητους τόνους σκουπίδια που τα έχουμε χωνέψει πια τόσο καλά ωστέ να πιστεύουμε πώς είναι δικά μας.
Να, θα μπω κι εγώ στο μυαλό σου, αφού κι εσύ τόσο σίγουρα έχεις μπει στο δικό μου, αντανακλάσεις, αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε, αυτό που φοβόμαστε να ρωτήσουμε, αυτό που πρέπει να είναι για να μην αλλάξουμε τον εαυτό μας, άβολες οι απαντήσεις, μαξιλάρες τεράστιες οι θεωρίες, πάρε με αγκαλιά κι ας αράξουμε για λίγο:
Έπλεξα στους λαβυρίνθους της φαντασίας μου χιλιάδες σενάρια, χιλιάδες λογικοφανείς τραγωδίες, χιλιάδες καγκελάκια βαμμένα με δικαιολογίες, χιλιάδες μικρές σκουριασμένες χορδές, χιλιάδες ανόητα χαρούμενα γερασμένα λαγουδάκια για να αγκαλιάζω, τα πότισα με δάκρυα από άχρηστες νουθεσίες, μιλούσα στην ηθική καθώς μεγάλωναν τα γοητευτικά μολυσματικά λουλούδια της, και την κατάφερα να θεριέψει, ξέρω τι πρέπει, μ' αρέσει το πρέπει, δούναι και λαβείν με χρώματα αγάπης, αυτής που δεν είναι ποδήλατο, την παρομοιάζω και παύει να είναι αγάπη, άρα είναι ποδήλατο, χαϊδεύω το τιμόνι του και φεύγω για ζόρικα ταξίδια, εγώ και εκλεκτοί συνεπιβάτες συνένοχοι, να σε κρίνω τόσο πολύ ωστε να πάψει να είναι κρίτικη, να ανθίσει συναίσθημα, ελεύθερα να ζητάω χωρίς να ζητάω, να κάνω τα πάντα κάνοντας τίποτα κι εσύ να μην κάνεις τίποτα κάνοντας τίποτα, να κρατάω τις πόρτες μου αμπαρωμένες και να μην αντέχω που δεν βλέπω τις δικές σου.
-Δεν έχω πια πόρτες. Μια κουρτίνα έχω όλη κι όλη, κι αυτή για να μην μπαίνουν ενοχλητικά κουνούπια.
-Δεν σου μιλάω ποτέ. Δεν θέλω να μιλήσω ποτέ. Ούτε εσύ μιλάς. Σε φοβάμαι, στο είχα πει.
-Δε μιλάω γιατί δε μ'ενδιαφέρει πια , βαρέθηκα τις μάχες για το ποιός έχει δίκιο, ενώ είναι προφανές ότι δεν έχει κανείς. Πες μου κάτι απευθείας απ'την καρδιά σου και θα σε πιστέψω, κρίμα να σπαταλάμε το χρόνο μας σε σενάρια και αμφιβολίες.
-Δεν σου μιλάω ποτέ. Σήμερα μίλησα πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, εκείνο το κοντάρι τρύπησε το λαιμό μου και έφτασε στη γλώσσα. Σειρά σου τώρα.
-Σ'αγαπώ.
-Καληνύχτα.
