Με γειες

Αφήστε τον ήσυχο, μπανιστηρτζίδες!!!!

Μια φορά στα τόσα χρόνια μπαίνει κι αυτός πίσω απ'το παραβάν κι αλλάζει κουστούμι, και όλοι καμαρωτοί, με τα εργαλεία που σας προστατεύουν απ'την ομορφιά του στα χέρια, κοιτάτε να δείτε τι; Δεν τον βλέπετε που ντρέπεται; Άμυνα άλλη ο καημένος δεν έχει απ'το να σας κάψει τα μάτια, κι αυτό το ξεπεράσατε- νομίζετε. Έτσι όμως που τον αναγκάζετε ν'αλλάζει βιαστικά, όλο και κάποιο κουμπί στραβοκουμπώνει, κι όλο το ζώσιμο του ξεφεύγει- κι ας τον βοηθάει η καλή σελήνη... Κοιτάχτε ρε μαλάκες επιτέλους στο πάτωμα, όπως έκαναν οι αρχαίοι λαοί, μήπως κι αυτή τη φορά ξεαγχωθεί, του πετύχει το ντύσιμο, και ξημερώσει μια καλύτερη μέρα...

Επετειακόν

Η παρέλαση αρχίζει... Τα μπαλκόνια και οι δρόμοι γεμίζουν πλαστικές γαλανόλευκες και οι καρδιές των ανθρώπων πραγματικές αστερόεσσες. Οι μπάτσοι κατακλύζουν τους δρόμους, παρέα με φαντάρους που ελπίζουν σε άδεια. Οι χριστιανοί πανηγυρίζουν τη Θεοτόκο που ευαγγελίστηκε, και οι πολιτικοί, ευτυχισμένοι για τις κάμερες, κλείνουν πριβέ έναν δρόμο για την εξέδρα τους. Οι γύφτοι πουλάνε μπαλόνια πίκατσου και οι γέροι σημαιάκια. Οι μετανάστες αμήχανοι προσπαθούν να γιορτάσουν κι αυτοί με τα σημαιάκια ανά χείρας. Οι αριστεριστές στηλιτεύουν το μιλιταριστικό έθιμο και μαζεύουν τις απαραίτητες υπογραφές της μαζοποίησης. Τα κλαμπ και τα μπαρ ετοιμάζονται πυρετωδώς για την επικείμενη λαοθάλασσα. Οι δημοσιογράφοι και οι παπάδες σκανδαλίζονται με τις μίνι φούστες, ομολογώντας τον πόθο τους για μικρά κοριτσάκια...

Η παρέλαση τελειώνει... Οι σημαίες γίνονται πατσαβούρια που περιμένουν τους οδοκαθαριστές. Οι παπάδες και οι πολιτικοί επιστρέφουν στη μάσα. Οι μπάτσοι παραμένουν στους δρόμους. Οι μετανάστες επιστρέφουν στην καταπιεσμένη ζωή τους. Οι αριστεριστές μετράνε τη σοδειά τους. Τα κλαμπ και τα μπαρ δουλεύουν διπλοβάρδια. Οι μινι φούστες σηκώνονται, τα πουκάμισα ξεκουμπώνονται και τα πιτσιρίκια επιδίδονται στην εκμάθηση των απαραίτητων τεχνικών διαιώνισης της φυλής...

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!!


(Η εικόνα μες τη σημαία είναι του banksy)

Αυτοπροσωπογραφία

Γδύνομαι το πρόσωπό μου και το κόβω χίλια μικρά κομματάκια. Κάθε ένα απ'αυτά το τεντώνω, το πλάθω και το φουσκώνω, ώσπου τελικά έχω χίλια καινούρια πρόσωπα για να διαλέξω, και όλα μου πάνε το ίδιο, κανένα δεν είναι όμορφο, αλλά όλα είναι το ίδιο δικά μου. Το ένα περιέχει την ειρωνεία αλλά και την εμπάθεια. Το άλλο την κατανόηση αλλά και τη φυγή. Το άλλο τη σοφία αλλά και το καταπιεσμένο πάθος. Το άλλο την υπομονή αλλά και την ανομολόγητη ζήλεια. Το άλλο την αυτοπεποίηθηση άλλα και τον εγωισμό. Το άλλο την επαναστατικότητα αλλά και το ρεαλισμό. Το άλλο τη σεμνότητα αλλά και την ανασφάλεια. Αμέτρητοι μικροί συνδυασμοί, αμέτρητα προτερήματα κι ελαττώματα, κι από πίσω ένα εγώ που δεν ξέρει τι να διαλέξει να φορέσει αλλά πρέπει να το κάνει, αλλιώς δε θα μπορέσει καθόλου να επικοινωνήσει, θα μείνει απρόσωπο σ'ένα κόσμο με εκατομμύρια πρόσωπα...

Χαρακώνω το πρόσωπό μου και αυτοτιμωρούμαι, για αυτά που έχει και δε μ'αρέσουν ή για αυτά που μ'αρέσουν και φοβάμαι να τα δείξω. Και το γεμίζω χίλιες ανοιχτές πληγές, να μου θυμίζει κάθε μία τους κάποια στιγμή που κατέστρεψα ή έχασα. Το αίμα γεμίζει τα ρουθούνια μου, άλλες φορές με πόνο κι άλλες με φόβο κι αγάπη. Και σε κάθε πληγή κεντάω ένα μικρό σταυρό, για να μου θυμίζει αυτά που κουβαλάω ή αυτά που εγκατέλειψα, και καθένας τους χασκογελάει επειδή ξέρει πόσες φορές θα σταυρωθώ ακόμα και πως μόνο εγώ ποτέ δε θα το μάθω...

Χαϊδεύω το πρόσωπό μου και συνειδητοποιώ την ασκήμια του, κι εύχομαι να μπορέσω να βρω κι άλλους σταυρούς να του χαρίσω. Ίσως ομορφύνει...

βαρέθηκα

οταν ειμαι μονος
Η ψυχη μου ειναι ο καθρεπτης
ομορφος, ασχημος
δεν εχει σημασια
Εντυπωση, επιδειξη
καμμια
Βαρεθηκα να ανεβαζω την παρασταση εγω
Βαρεθηκα να βλεπω και να ακουω
Την παρασταση του δικου σας εγω
Υπερφορτικα εγω μου
Υπερτροφικα εγω μου
Στην κορυφη δεν υπαρχει ισορροπια

Πάλι

Παλι μονος μου μιλαω
Παλι για μενα συζηταω
Το πως, το ποτε, το γιατι
Το χθες, το σημερα, το αυριο
χιλιες ανοικτες πληγες
ΡΥΘΜΟΣ
Η ασπρομαυρη ψυχη μου
Φοραω το κουστουμι του δηθεν αντι
και πνιγομαι μεσ’ τη δική μου ρατσα

Λίνα

Ορίζω τη λογική μου χωρίς

Περπατάω τρέχοντας να φύγω
Απo τι;

Βλέπεις κι εσύ τις ψιχάλες;
Εγώ φαντάζομαι βροχη
Αναρωτιέμαι
Αν ποτέ πραγματικά θα βρέξει
Ο ήλιος κρύφτηκε
Είσαι όμορφη
Εγώ δεν ξέρω
Ο ήλιος ξεμυτίζει
Θέλω να πετάξω
Αλλά έχω ξεχάσει
Κοίτα...κέρινα φτερά!
Θες να πετάξουμε μαζί;


Αγαπώ όταν οι αλήθειες μου επιβεβαιώνονται μ'εσένα.
Ηρεμώ όταν οι αλήθειες σου επιβεβαιώνονται σ'εμένα.
Φοβάμαι που η αλήθεια καθρεφτίζεται στους άλλους.

Σήμερα....

Σήμερα υπήρξα καλός
έξω απ'τα συνηθισμένα
κοινωνικός και καθαρός και περιποιημένος
'Αραγε που το βρήκα
το ψέμμα που φόρεσα;

Σήμερα υπήρξα προσαρμοσμένος
Εντελώς συνηθισμένα
αποστειρωμένος, σεμνός και καλοαναθρεμμένος
Άραγε που πήγε
η ελευθερία που έχασα;

;

φεγγαρι μου γλυκο
ο αερας είμαι εγω
και τα συννεφα εχθροι μας
στη δικη μου αγκαλια
και στο δικο μου χαδι
ορκισου να φωλιαζεις
και τη καταρα σου θα ζω
να πνεω και να φοβαμαι
το φως, τη ζεστασια
που θα 'ρχεται να κλεβει

Φωτιά στη νέα τεχνολογία

Απλή ενημέρωση:






Το κόκκινο μπαλόνι - Ήχοι είναι πεσμένο σήμερα (μάλλον πήγε να φάει λαγάνα)

Δεν είναι δικό μας πρόβλημα, το έχουν αρκετά blogs, το μόνο που μας απομένει είναι να προσευχηθούμε στο θεό του Google να το φτιάξει σύντομα.

Ο.

Καλατραβισμός

Σήμερα χάζευα -όπως κάθε πρωί- το δρόμο κάτω απ'το μπαλκόνι μου. Πρόσφατα έγινε πεζόδρομος, ένας πεζόδρομος χωρίς δέντρα, χωρίς χρώματα και χωρίς χαρακτήρα. Ένας πιτσιρικάς καφετζής περνούσε, "Καλημέρα" λέει στην μαγαζατόρισσα, τον στραβοκοιτάει αυτή, "Καλημέρα" της ξαναλέει, "Νομίζεις πως έχουμε όλοι την όρεξη σου;" του απαντάει κι εγώ μένω σύξυλος στο μπαλκόνι μου.

Σκέφτομαι πως η αρχιτεκτονική είναι μια τέχνη που απ'το να είναι κακή ή μέτρια, καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου. Μήπως ερημώνοντας το τοπίο μας ερημώνουμε και τις ψυχές των ανθρώπων του;

Μισό λεπτό παράνοιας

Θα ξεκινήσω μιλώντας σας για εκείνη την αηδιαστική μάζα που περιφέρω στο κεφάλι μου απο τότε που γεννήθηκα. Χαρακτηρισμοί όπως "μυαλό", "νους", "εγκέφαλος", να λείπουν παρακαλώ, της δίνουν μια αξία που κι η ίδια δεν ξέρω αν τον αντέχει. Βλέπετε κι εγω παλιότερα κάπως έτσι την αντιμετώπιζα -ο ανόητος!- και έτσι της είχα αφήσει περισσότερο χώρο κινήσεως απ'όσο θα'πρεπε, με καταστροφικές ακόμα και σήμερα συνέπειες. Ναι, ομολογώ πως υπήρξε καιρός που αυτό το σιχαμένα τυχαίο συνονθύλευμα από άχρηστα και -υποτίθεται- χρήσιμα κύτταρα υπήρξε η ιδανική μου ερωμένη, απόλυτη, επιβλητική και πανέμορφη. Και δεν πέρασα κι άσκημα για να λέω την αλήθεια -ως τη μέρα της μεγάλης της προδοσίας τουλάχιστον. Και, καταλαβαίνετε, για έναν πραγματικό χωρισμό οι συνταγές είναι κλασικές και πατροπαράδοτες. Όταν όμως προσπαθείς να ξεχάσεις μια μάζα που αναγκαστικά κουβαλάς πάνω σου και που επειδή έτσι του ήρθε του θεού να χέσει είναι το μόνο όργανο που διαθέτεις ακόμα και για να ξεχνάς, τα πράγματα γίνονται όχι απλώς περίπλοκα αλλά σχεδόν ανυπόφορα. Και να, ακόμα και τώρα που προσπαθώ να μιλήσω, νιώθω την στριγγή της φωνή να χτυπάει το εσωτερικό των τυμπάνων μου, προσπαθώ, προσπαθώ να μην την ακούω, σκάσε σκρόφα, τα κατάφερα. Τι έλεγα όμως; Α ναι, για την φοβερή της προδοσία, ήταν νύχτα που λέτε, η πρώτη νύχτα που τόλμησα να ξενοκοιτάξω, μαύρα μαλλιά, δεν ξέρω αν υπήρχε και τίποτα άλλο ή αν αυτή με ανάγκασε και πάλι να ξεχάσω, δεν έχει σημασία, χανόμουν στην αντανάκλαση των μαλλιών, κι αυτή ζήλευε, ζήλευε, την ένιωθα να φουσκώνει, ένιωθα το κεφάλι μου να πάει να σκάσει, δεν καταλάβαινα γιατί τόσο μίσος, της είχα δώσει τα πάντα κι αυτή δε μ’άφηνε ν’αγκαλιάσω τα μαύρα μαλλιά -τόσο όμορφα ήταν που θαρρούσα πως έπρεπε να είναι στον ουρανό κι όχι εδώ κάτω στη γή-, άτιμη, άτιμη, προδότρα, τσούλα, σκάσε επιτέλους, δεν αντέχω άλλο, θα σου δείξω εγώ μαλακισμένη, αντίο


Ο συγγραφέας του παρόντος αυτοπυροβολήθηκε.
Τα μαλλιά βρήκαν το δρόμο τους για τον ουρανό και έγιναν αστερισμός.
Η Μάζα για την ώρα αγνοείται.